देख्दैमा राधाका दुई नयन बसिगएथ्यो पिरती
कोकिल वाणी, मुस्कानको मधुरता मन हर्ने अति ।
खेल खेलमा मित्रता भएको थियो गहिरो जति
टुट्ने हो कि ती प्रिय सखीको साथ लाग्दथ्यो पीर अति ।।
अर्कैकी बनेर डोलीमा चढी जब गइन् राधा रानी
भन्न नसकी गुम्सिएका भाव सम्झी बढ्यो ग्लानि ।
कान्हाको मन छ धेरै बलवान् भन्दछ सारा गोकुल
देख्दैनन् ती मुहारको मुस्कानले लुकाएको शूल ।।
मुरलीको दु:खी विरही धुन गुन्जाई वृन्दावनमा
डुल्दछ सम्झनाले कृष्ण यो, सन्ताप बोकेर मनमा ।
योगीको मार्ग चिनी ती बुद्धिमती प्रियाको सङ्गतले
राधाकृष्णको प्रेम अमर भनी चिन्नेछ जगतले ।।
