म अझै पनि नेपालमा घटेका भदौ २३ र २४ (सेप्टेम्बर ८ र ९) का घटनाहरूलाई बुझ्ने प्रयास गरिरहेको छु। पहिलो दिनको युवाहरूको विरोध प्रदर्शन नरसंहारमा परिणत भयो र भोलिपल्ट भएको दंगाले मलाई भित्रैसम्म हल्लाएको छ। नयाँ अन्तरिम प्रधानमन्त्रीको नियुक्तिले केही शान्ती ल्यायो, तर मलाई लाग्छ अर्को आँधी अझै आउन बाँकी छ।
दंगा समाप्त भएपछिको राजनीति एवम् गैरसरकारी संस्था र अन्तर्राष्ट्रिय गैरसरकारी संस्थाहरूको स्पष्ट संलग्नताले मलाई इतिहासको किनारमा अल्झिएको रमिते जस्तो महसुस गराएको छ। म विरोध, वाचा, पछाडिको सम्झौताका चालहरू भइरहेको देख्छु तर म निरीह महसुस गर्छु। नेपालको भविष्यको बारेमा चिन्तित धेरै मानिसहरू पनि फेला पारिरहेको छु। मेरो देशमा पछिल्ला दुई हप्तामा के देखियो भने पवित्र उद्देश्य भएको शान्तिपूर्ण विरोध पनि हिंसात्मक हुन सक्दो रहेछ सार्वभौमिकता जनताको पकडबाट चुपचाप चिप्लन सक्दो रहेछ।
यस लेखमा…
विरोध प्रदर्शनको बारेमा हामीलाई के थाहा छ
विरोध प्रदर्शनको मूल कारण
चुनिएका केहीलाई फाइदा पुर्याउने राजनीतिले तनाव र निराशा निम्त्यायो। राजनीतिक अक्षमता र हस्तक्षेपका कारण रोजगारी र राम्रो शिक्षाको अभावले युवाहरूमाझ बसाइँसराइ बढ्यो। राजनीतिक दलहरूबीचको अस्वस्थ र अप्रत्याशित गठबन्धनले देखायो कि उनीहरू सत्तामा टिक्न जे पनि गर्न सक्छन्। देशको हरेक संस्थामा राजनीतिक दलहरूको प्रभुत्वले उनीहरूलाई भ्रष्ट बनायो। राजनीतिक अभिजात वर्ग (एलिट) भ्रष्टाचार, सम्पत्ति शुद्धीकरण र मानव बेचबिखनको आरोपबाट मुक्त थियो। सरकार बढ्दो रूपमा अहङ्कारी हुँदै गइरहेको थियो र चैत्र १५, २०८१ मा तीनकुनेमा भएको दंगाले यसलाई अजेय महसुस गरायो।
विरोध प्रदर्शनलाई के ले उत्प्रेरित गर्यो
नयाँ डिजिटल सेवा नियमहरू अन्तर्गत दर्ता गर्न नआएकाले सरकारले २६ सामाजिक सञ्जाल प्लेटफर्महरू (फेसबुक, व्हाट्सएप, इन्स्टाग्राम, युट्युब, एक्स, आदि) मा प्रतिबन्ध लगायो। गलत सूचना र विदेशी प्लेटफर्महरूको नियमन अन्तर्गत यो जायज थियो। (रोयटर्स) तर धेरै युवा नेपालीहरू (विद्यार्थीहरू, डिजिटल मूल निवासीहरू) का लागि सामाजिक सञ्जाल जीविकोपार्जन र अभिव्यक्ति दुवै हो। प्रतिबन्ध सेन्सरशिप जस्तो लाग्यो, तर यसले गहिरो असन्तुष्टिलाई पनि प्रकाश पार्यो: भ्रष्टाचार, रोजगारीको अभाव, नातावाद। (रोयटर्स)
प्रतिबन्धपछि के भयो
सामाजिक सञ्जाल प्रतिबन्ध खासै कडा थिएन। साधारण DNS परिवर्तन वा ओभरलेले यसलाई बाइपास गर्न सक्थ्यो। प्रधानमन्त्री आफैं फेसबुकमा पोस्ट गर्दै थिए, जसले नेताहरूको पाखण्ड उजागर गर्यो।
सरकारी नियमहरूको पालना गरेको कारणले प्रतिबन्धित नभएको टिकटकमा, “नेपोबेबी” ट्रेण्ड भाइरल भयो। राजनीतिक अभिजात वर्ग र उनीहरूका बच्चाहरूले धनको प्रदर्शनले युवाहरूको क्रोध बढायो।
- सेप्टेम्बर ८ मा जेन जेड (हाल १३ देखि २८ वर्ष उमेरका) द्वारा विरोधको आह्वान रेडिटमा आयो र बालेन शाह, आरएसपी र रवि लामिछानेले फेसबुकमा गरेका पोस्टहरूले यसलाई बढावा दियो।
- पारदर्शिता र जवाफदेहिताको माग गर्दै शान्तिपूर्ण रूपमा सुरु गरिएको “जेन जेड” विरोध प्रदर्शनकारीहरू संसद भवनमा प्रवेश गर्दा नरसंहारको रूप लियो। प्रारम्भिक अनुमानमा संसद नजिकै भएको झडपमा कम्तिमा १९ जनाको मृत्यु भएको उल्लेख गरिएको छ। पछि समाचार आयो कि त्यस दिन सत्तरी भन्दा बढी मारिएका थिए र लगभग एक हजार जना घाइते भएका थिए।
- भोलिपल्ट, देशभर विरोध प्रदर्शन अभूतपूर्व स्तरमा बढ्यो र प्रधानमन्त्री केपी शर्मा ओलीलाई राजीनामा दिन बाध्य पार्यो।
- त्यसपछि दङ्गाले संसद भवन, कार्यकारी दरबार (सिंहदरबार), सर्वोच्च र जिल्ला अदालत, सडक विभाग, सीआईएए, र धेरै अन्य सार्वजनिक तथा निजी सम्पत्तिहरू जलाइदियो।
- सार्वजनिक सम्पत्ति जलाउन छुट दिएको नेपाली सेनाले केही समयको लागि शान्ति सुरक्षाको जिम्मा लिएको थियो र प्रदर्शनकारीहरूलाई वार्ताको लागि बोलाएको थियो।
- अन्तरिम प्रधानमन्त्री सुशीला कार्की (पूर्व प्रधानन्यायाधीश) लाई डिस्कर्डमा लगभग ७००० जनाको मतदानबाट छनोट गरिएको थियो। (रोयटर्स)
- राष्ट्रपतिले कुनै पनि संवैधानिक प्रावधान उल्लेख नगरी नयाँ प्रधानमन्त्री नियुक्त गर्नुभयो।वार्ता सुरु हुँदा, राष्ट्रपति, भावी प्रधानमन्त्री, सेना प्रमुख र प्रदर्शनकारीहरूका प्रतिनिधिहरूले पछाडि छलफल गरे। सुरुमा माग गरिएको पारदर्शिता घट्दै गएको देखिन्थ्यो। सम्झौताहरू गरियो। केही प्रदर्शनकारीहरूले भने कि तिनीहरू राजनीतिज्ञ बन्न चाहँदैनन्; तैपनि तिनीहरू उच्च दांवका निर्णयहरू गर्ने हिस्सा बने।
- अन्तरिम सरकारले मार्च २०२६ मा चुनाव हुने बताएको छ।
संवैधानिक र कानुनी तनाव
नेपालको संविधान (२०७२) ले कहिल्यै पनि संसद र राजनीतिक दलहरूको अनुपस्थितिको कल्पना गरेको थिएन। अहिलेको अवस्था यस्तो थियो कि संसद निष्क्रिय भएको थियो र कुनै पनि दललाई विश्वास गर्न सकिँदैनथ्यो। संविधानमा सरकार गठन (धारा ७६ अन्तर्गत) र उच्च पदहरूको लागि योग्यताको बारेमा पनि विशेष धाराहरू छन्। कस्तो व्यक्ति सरकार प्रमुख हुन पाउँछ, मन्त्रीहरू कसरी नियुक्त हुन्छन् र पारदर्शिता, सुशासन, अभिव्यक्ति स्वतन्त्रता जस्ता अधिकारहरूलाई कायम राख्ने प्रावधानहरू छन्।
प्रतिनिधि सभा बाहिरबाट प्रधानमन्त्री नियुक्ति गर्न संविधानले दिँदैन। साथै, पूर्व प्रधानन्यायाधीशलाई कार्यकारी पद धारण गर्न पनि यसले निषेध गर्दछ (धारा १३२(२))। पूर्व प्रधानन्यायाधीश सुशीला कार्कीको अन्तरिम प्रधानमन्त्रीको रूपमा नियुक्तिले संवैधानिक वैधतामाथि प्रश्न उठाउँछ। यद्यपि आवश्यकताको सिद्धान्त र राजनीतिक दलहरूले संविधानलाई कमजोर बनाएको तथ्यलाई उद्धृत गर्दै यसको बचाउ गरिएको छ, संवैधानिक इजलासद्वारा व्याख्याको माग गर्दै रिट निवेदनहरू पहिले नै पेश भइसकेका छन्। सर्वोच्च अदालतको भवनमा आगलागी भएकाले दर्ता ढिलाइ भएको छ।
नेपालको विरोध प्रदर्शन र भविष्यमा एनजीओ र आईएनजीओको भूमिका
आयोजक, स्वयंसेवक र नेताहरू: विरोध प्रदर्शनको पहिलो दिन धेरै आयोजकहरू थिए। तिनीहरूमध्ये केही एनजीओसँग सम्बन्धित थिए। स्वयंसेवकको रूपमा देखा परेको गैरसरकारी संस्था हमी नेपालले युथ अगेन्स्ट करप्सन नामक विवाद सर्भर पनि सुरु गरेको थियो, जहाँ प्रधानमन्त्रीको लागि मतदान भएको थियो। हमी नेपालका सुडान गुरुङ जनरल जेडको प्रतिनिधिको रूपमा प्रमुख अनुहार थिए, यद्यपि उनी ३५ वर्षभन्दा बढी उमेरका छन्। एनजीओसँग सम्बन्धित धेरै अन्य व्यक्तिहरू पनि नेताको रूपमा देखा परेका छन्। एनजीओ र आईएनजीओ कार्यकर्ताहरूको उपस्थितिमा सम्झौताहरू भएका छन् र तिनीहरूमध्ये धेरै मन्त्री पनि बनेका छन्।
राजनीतिक नियन्त्रण: २००६ मा, शान्ति प्रक्रिया त्रुटिपूर्ण भए पनि, राजनीतिक मामिलामा हाम्रो एजेन्सी छ भन्ने भावना थियो। राजनीतिक दलहरू र नेताहरू, उनीहरूको भ्रष्टाचारको बाबजुद, मतदानबाट बाहिर निकाल्न सकिन्छ। अब, त्यो च्यानल पनि भाँचिएको देखिन्छ। एनजीओ र आईएनजीओहरू संवैधानिक प्रावधानहरू बाहिर छन् र तिनीहरूलाई जवाफदेही बनाउन कुनै उचित कानूनहरू छैनन्। एनजीओ र आईएनजीओहरूलाई राजनीति गर्न औपचारिक रूपमा निषेध गरिएको छ। यसबाहेक, हामी उनीहरूको कोष, विचार वा राजनीतिक प्रभाव कहाँबाट आउँछ भनेर पूर्ण रूपमा पत्ता लगाउन सक्दैनौं।
दाताका एजेन्डाहरूलाई समर्थन: लर्ड एक्सनले भनेका थिए, “शक्तिले भ्रष्ट बनाउँछ र निरपेक्ष शक्तिले पूर्ण रूपमा भ्रष्ट बनाउँछ।” नेपालमा सञ्चालित गैरसरकारी संस्थाहरू र अन्तर्राष्ट्रिय गैरसरकारी संस्थाहरूसँग अब निरपेक्ष शक्ति छ। आफ्नो प्रभावलाई नियन्त्रण गर्न लगभग केहि नभएकोले, तिनीहरूले बिाना कुनै छानबिन आफ्ना दाताहरूको पक्षमा काम गर्न सक्छन्। हामीले देखिसकेका छौँ कि तिनीहरूमध्ये केही कसरी संविधानभन्दा माथिका सम्झौताहरूमा हस्ताक्षर गर्न चाहन्छन्। विरोध भएपछि तिनीहरूले प्रस्तावित सम्झौताहरू फिर्ता लिए, तर यदि हामी होसियार भएनौं भने यस्ता मागहरू नियमित रूपमा आउन सक्छन्।
हामी किन अझ बढी सतर्क हुनुपर्छ
मैले धेरै युवाहरूलाई देखेको छु जसले भन्छन्, “हामीले यो अन्तरिम सरकारले गरिरहेको सबै कुराको किन जाँच गर्नुपर्छ? हामीले यसले लिने निर्णयहरूमा किन आँखा चिम्लँदैनौं? यसलाई छ महिनामा चुनाव गराउने जनादेश छ। यसलाई जे गर्नुपर्छ त्यो गर्न देऊ।”
म असहमत छु। किनभने :
- २०६३ मा पुनर्स्थापित संसदले जनताको पूर्व माग बिना राजतन्त्र उन्मूलन र धर्मनिरपेक्षता अपनाउने प्रस्ताव पारित गर्यो। यदि हामीले सरकारको निर्णयबाट पछि हट्यौँ भने अप्रत्यासित घोषणाका कारण हामीले अझ गम्भीर अवस्थाको सामना गर्नुपर्ने हुन सक्छ।
- २०६३ को क्रान्ति पछि कम्तीमा नियन्त्रणको भ्रम थियो। हामीसँग दलहरू थिए, चुनावहरू थिए, देखिने राजनीतिक चुनौतीहरू थिए। बन्द ढोका पछाडि सम्झौताहरू भए पनि साधारण मानिसहरूले महसुस गर्थे कि तिनीहरू प्रक्रियामा सहभागी थिए। २०२५ मा त्यो भ्रम पनि हराएको छ। जब “नयाँ अनुहारहरू” देखा पर्छन्, जब एनजीओ र आईएनजीओहरू मध्यस्थता गर्छन्, जब दाताहरू संलग्न हुन्छन्, जब संवैधानिक मान्यताहरू बाइपास हुन्छन्, हामी अरू कसैले यसलाई आकार दिइरहेको हेरिरहेका छौँ।
- सबैभन्दा खराब परिणाम सामान्यीकरण हो: आवश्यकताको सिद्धान्त एक सहज उपकरण बन्छ । यदि गैरसरकारी संस्था/दाताको समर्थनमा बनेका अन्तरिम सरकारहरू आदर्शको रूपमा स्वीकार गरियो, यदि संवैधानिक आवश्यकताहरू र नागरिक मागहरू छलफलबाट हराउँछन् भने लोकतन्त्रको जग क्षय हुन्छ।
के गर्नुपर्छ ?
पारदर्शिताको माग राजनीतिक दलहरूबाट मात्र होइन, गैरसरकारी संस्था/आइएनजीओहरूबाट पनि हुनुपर्छ। हामीले उनीहरूलाई कसले पैसा दिन्छ, कुन तारहरू जोडिएका छन्, उनीहरूले कस्तो प्रभाव प्रयोग गर्छन् भनेर ट्र्याक गर्नुपर्छ।
संवैधानिक मान्यताहरूको कानुनी कार्यान्वयनलाई बलियो बनाउनुपर्छ। आवश्यकताको सिद्धान्त कानूनको शासनलाई बाइपास गर्ने सर्टकट बन्नु हुँदैन।
नागरिक जागरूकता बढ्नु आवश्यक छ, विशेष गरी शिक्षित व्यक्तिहरूमा। हामीले यो कुरा मनमा राख्नु पर्छ कि दाता-समर्थित नेताहरू कम भ्रष्ट हुँदैनन्, र विदेशी कोषको प्रभाव राम्रो हुँदैन।
संस्थागत सुधारहरूका लागि नेतृत्वको एक मात्र बाटो संवैधानिक वैधता मार्फत हो । नियामक संयन्त्रहरू वास्तविक काम गर्न र संसद, न्यायपालिका र स्थानीय शासनका सशक्त छन् भन्ने सुनिश्चित गर्नुपर्छ।
निष्कर्ष
मलाई लाग्छ कि हामीले हामीसँग भएको थोरै एजेन्सी पनि गुमाइसकेका छौँ। जेन जेडका प्रदर्शनकारीहरूले जवाफदेहिताको माग गरिरहेको देख्दा, उनीहरूमध्ये केही सम्झौताहरू भएका कोठाहरूमा सरेको देख्दा, संवैधानिक नियमहरू आफूखुशी चलाएको देख्दा मलाई लाग्छ कि नेपाल पूर्ण रूपमा ध्वस्त त भएको छैन तर तीव्र पतनको क्रममा छ। २०६३ को अवस्था किन फरक थियो भने हामीसँग अब नियन्त्रणको भ्रम पनि छैन। मलाई चिन्ता छ कि परिवर्तनको उत्सुकता र शान्ति कायम गर्ने चाहना गर्दा के परिवर्तन हुन्छ भन्नेतिर ध्यान नजान सक्ला।
मलाई लाग्छ, धेरै मानिसहरूलाई हाम्रो अवस्थाको बारेमा स्पष्ट महसुस हुनु जरुरी छ। र हुनसक्छ, सायद, त्यो स्पष्टताले हामीलाई अघि बढ्न, हाम्रो आवाज पुन: प्राप्त गर्न, र नेपालको सार्वभौमिकता केवल एक शब्द मात्रै नभएर हामीले महसुस गर्ने कुरा हो सुनिश्चित गर्न मद्दत गर्न सक्छ।
